Urtea amaitzera doa eta beti bezala urteko balantza egin beharko da. Pronostiko guztien aurka aurtengoa ez da izan urte txarra. 2005. urte hau ona izan dela ere esatera ausartuko nintzateke. Momentu txarrak ere egon dira baina honexek ahaztuta hobeago da. Momentu txarretatik eta errakuntzetatik ikastea da onena.
2005. urte hau trantsizio urte bat izan da, toki berriak, ikasketa berriak, jende berria, lagun berriak (zaharrak ere mantenduz)... Gogaikarria batzuetan, dibertigarria eta momentu ahaztezinez beterik besteetan. Bizitza den bezalakoa azken finean.
Aurtengo uda jaien uda bezala ezagutua izango da nire baitan, bai horixe.
Lagun ugari egin ditut, udan, unibertsitatean, monitoritza ikastaroan, jaietan... Institutuan egindako lagunak ere beti izango ditut gogoan, nire ustez inork ez dituela batxilerreko bi urte hauek ahaztu nahi izango.
Azkenean ere koadrilak lortu dugu gure txokoa! Hirugarrenean bai! (horrela esaten da behintzat). Laster lau hilabete egingo ditugu bertan, gure record-a.
Bidaiatxoak eta irteerak ere egin ditut. Lagunekin, familiakoekin, monitoritzako taldekoekin... honek ere gogoratzeko gauzak dira.
Azkenik, laster sartuko garen 2006.urte honi 2005a bezalakoa edo hobeagoa izan daiten eskatu nahi diot. Nire urtea eta baita zuena ere.
Urte berri on! Eta... urtie ondo akaba eta hobeto hasi!!!

Beste bat

Oraingoan olerkiaren izena Bizitza da, hau ere dbh 4.mailan idatzitakoa.

Zer da bizitza?
Argia.
Iluna.
Gure aukera.

Ze arrazoi dago gu mundu honetan egoteko?
Edo zu existitzeko?
Ni existitzeko arrazoia zu besterik ez zara.
Zu egunsentian ikustea
nire ondoan,
niri begira,
ohean,
nire aurpegia argitzen.

Zer da bizitza?
Poztasuna?
Tristezia?
Ez dakit.

Egunero itzartzea,
pozik sentitzea,
libre;
Hau da nik gura dodana
eta zurekin dodana.

Zer da bizitza?
Zuria?
Beltza?
K o l o r e t a k o a .

Zurekin egotea danire bizitza.

Neskatxa iheslaria

Oraingoan, ez dut nire "abenturetako" bat kontatuko (normalean gauza interesgarriagoak gertatzen zaizkit ehh, ez pentsa hemen idazten dudana dela gertatzen zaidan gauzarik interesgarriena. Batzuk kontaezinak dira, besterik ez, jajaja). Oraingoan, oin denopora idatzi nuen olerki bat jarriko dizuet hemen irakurri dezazuez. Badira...hiru urte edo idatzi nuena, klaserako, normalean ez ditut idazten, ez bainaiz inspiratzen. Nirea gehiago da prosa, nik horrera uste dut behintzat. Bueno ba, luzapen gehiago barik hementxe doa, Neskatxa iheslaria:

Zu,
nire bihotza lapurtu duzuna,
nire bizitza goitik behera nahastu didazuna,
Neskatxa gozoa,
oraindik hor zaude?
Gauaren isila eta iluntasuna argitzen
nire bihotza bezela,
ez berriro niri ihes egin,
ez berriro ni bakarrik utzi
Zure begiak behar ditut eta nire barruan ikusteko.
Nire neskatxa gozoa.
Ikusi zintudan egun berberatik
ilargia eguzki eta eguzkia ilargi.
Gauero ikusten zaitut nik, nire amets gozoetan,
gauero ni nahasten,
Neskatxa.
Baina itzartzean inoiz ez zagoz nire ondoan.


PD: gehiago ere idatziko ditut gustatu baldin bazaizue, bestela... ez irakurri!

U-U-URDURITASUNAK

Atzo, Abenduak 15ean, publizitateko lan bat klase aurrean esposatu behar nuen nire taldekideekin batera. Briefing bat. Izartu eta hiru baleriana hartu nituen lasaitzeko asmotan. Beti bezala, laurden gutxiagotan Matxalenegaz geratuta nengoen baina pixka bat berandu heldu nintzen eta Lameran ginela autobusak gure begien aurrean ihes egin zigun. Ni erdi drogatuta Lameratik. Lehenengo ordura ez joatea pentsata geneukan jada kafetegira joateko esposatu behar genuena prestatzeko. Nire lokalerantz jo genuen. A ze hotza!!!
Bertan egon ondoren autobusa hartu eta eguneroko ordu bat eta hamar-hamabost minutuz egon ginen autobus barruan, gero eta urduriago, balerianak ez eustan inongo efekturik egin. Gainera, unibertsitateko bidea konpontzen, trafiko izugarria eta gu atasku baten sartuta, minutuak aurrera, ni urduriago. Heldu ginen bada eta korri batean gure fakultaterantz egin genuen, denak klasera sartuta jada. Arnasestuka sartu ginen gelan. Guztiak begira, esposaketa erdipurdika prestatuta. Ai ama! Klasean ere beste baleriana bat hartu nuen, lasaitzeko edo, ezinezko gauza. Dardarka nengoen. Heldu zen gure txanda. Inoiz baino urduriago arbel aurrera. Dardarka. Guztiak begira.
Ez nekien zergatik jartzen nintzen hain urduri. Bueno, agian bai, klasean 107 izanda...(guztiak ez zeuden baina berdin da)
Jendea urduri dagoenean mareatu egiten da, edota esan behar duen guztia ahazten zaio, niri ordea ez, niri barregurak ematen dit. Eztarria lehortzen zait. Arin hitzegiten dut (arinegi akaso, horregatik esaten didate ez dudala ondo ahoskatzen...). Eta orduan, ez dakit zer esaten dudan. Gure produktuaren aurkezpena egiten nengoela eskuetan nuen papera lurrikara bat bailego bezala mugitzen zen. Amaitu nuen esposaketa eta lasaiago gelditu nintzen. Oraindik klaseko “podium” gainean nire taldekideek amaitu arte.
Inoiz ez al zaizu gertatu jendaurrean hitzegiten zeundela ez zenekiela nora edo nori begiratu?
Nik horretan abantaila bat dut, miopea naizenez ez dut urrunekoa ikusten, beraz nire publizitateko andereñoa, Katixa Agirre, eta ikaskideak zeuden tokian, masa borroso bat besterik ez nuen ikusten. Hau zortea miopeok duguna! jeje
Hau ez da jendaurrean hitzegiten edo zerbait egiten dudan lehen aldia, ezta gutxiago ere. Nire aurkezlari pausuak ere emanak ditut jada, zer uste duzue ba! Ikastola egunean, gabonetako edo Santa Zezili eguneko jaialdietan, pianoa eta flauta ere jende askoren aurrean jotakoa naiz, eta baita ere antzerkiren bat edo beste bat. Klaseetan ikusten egoten den askoz jende gehiagoren aurrean aritutakoa naiz baina... inoiz ez naiz klase barruan bezain urduri jartzen.
Zer egin dezaket hurrengoan hau gerta ez dakidan??? Balerianak nire organismoan funtzionatzen ez dutela aski frogatu dut. Beste erremediorik? Proposamenak bahi ditut!!! Jajaja

Harribolasen, Ugutz

PD: Harribolasen ez naiz ba inoz urduri jartzen, beharbada harri handi ta biribil batekin joan beharko naiz hurrengoan klasera, zer deritzozue?
PD: “irakurle soil bati”: hau ere luzetxo geratu zait, joango naiz hobetzen denborarekin, izan nigan gupida pixka bat.

Akats teknikoak eta bigarren aukerak

Atzo, abenduak 8, durangoko azokara joan ginen hiru lagun eta ni klaserako lana dena grabatzeko asmoz. Goizean iritsi ginen durangora, ez Lemoako geltokian 40 minutu zain egon baino lehen. Trena gainezka zihoan, guztiok azokara. Durangora heldu baino lehen paper fabrikatik igarotzerakoan guztiok, edo ia guztiok, sudurra estali genuen dagoen kiratsa ez usaintzeko. Usainak eta kiratsak alde batera utzita guztiok marabunta bat bezara trenetik urten eta geltokitik irten ginen azokarako bidean.

Azokara heldu eta hainbat jende zegoen papel, pegatina eta zozketako boletoak banatzen eta saltzen. Guzti horiek pasa eta barrura sartzea lortu genuen.

Elkarrizketak eta aurpezpenak grabatu baino lehen ingurutik bueltatxo bat ematea erabaki genuen. jendezko itsasoan barrena murgildu ginen, ahal genuen modura bidea irekiz. Sakonean zegoen EITBren txokora igo ginen. Hasieran lotsati, zu lehenago, ni lehenago... igo ginen bada, eta bertatik, azokako irudi batzuk hartzeari ekin genion. Behetik pasatzen zen jendea guri begira geratzen zen, seguraski hor goian zer arraio egiten genuen beraien burueri galdetzen.

Lotsak alde batera utzita, aurkezpen batzuk ere bertan grabatu genituen. Egun osoan zehar bertara igotzen ginen eta "como Pedro por su casa" ibiltzen ginen.

Prentsa bulegotik ere pasa ginen, kazetaritzako lehen mailako ikasleak ginela esaten eta ea hau eta bestea egin ahal genuen. Bertan goian Gatibuko abeslari den Alex Sardui eta Bizkaia Irratiko kazetari den Udane Goikoetxea elkarrizketatu nituen. A ze lotsa! Hemen ere gure "tomas falsas" edo Matxalenek esaten duen moduan, "momentos falsoak" egin nituen.

Garako zuzendari ohia de Mertxe Aizpuruari ere egin genion elkarrizketa, Aintzinak oraingoan. Horren ondoren, gehien itxaroten genituen elkarrizketak egiteari ekin genion, hain zuzen ere Berriako zuzendari den Martxelo Otamendi eta Arnaldo Otegiri. Ordu laurdenen bat itxaron behar izan genuen bigarren hau elkarrizketatzeko, Martxelok esan zigun bezala, "lotsa galdu" eta Garako Stand barruan sartu ginen Ane eta biok kamararekin bat. Elkarrizketa egitea lortu genuen azkenean. Liburua sinatzeko itxaroten egoan jende guztiaren harritutako aurpegien aurrean gurea lortu genuen. A zen gure poza elkarrizketak amaitu genituenean, uste genuena baino gehiago lortu genuen!

Poz-pozik joan ginen laurok bazkaltzera, Ane, Aintzina, Matxaken eta ni. Bazkal ondoren, grabatutakoa nola geratu zen ikusteari ekin genionean... halako sorpresa hartu genuena. Martxelo eta Arnaldori egindako elkarrizketak ez ziren entzuten!!! Gu zoratu beharrean! Gure kazetari karrerako lehen elkarrizketak, pertsonaia garrantzitsuei egindako elkarrizketak eta audio gabe!!!

Berriro azokara joan ginen bada, eta Martxelok aholkatutako moduan berriro eskatu genion elkarrizketa egiteko. Biei. Pixkat itxaron ondoren, gustora gainera, berriro elkarrizketatu genuen bera. Arnaldo ere berriro liburuak sinatzera sartu baino lehen harrapatu genuen kanpoaldean eta elkarrizketa errepikatzeko mesedea egin zigun, Mertxe Aizpurua ere hor egon zen guri laguntzen Arnaldoren "fan inkondizionalak" baztertzen guk elkarrizketa amaitu arte.

A ze zortea gurea! Gure lehenengo elkarrizketak, bi pertsonai garrantzitsuri, BI ALDIZ!!!

Eguna amaitzeko, euria mara-mara ari zela eta trena galtzeke geundela, Matrakako Onintza Enbeita eta Estitxu Elduaien kazetariei gure azken alkarrizketa egin genien.

Hau amaitu eta gero korrika, txaparradarekin, trena hartu genuen. Ordian ere trena gainezka, guztiok mela mela eginda, hotzak hilik baina gu laurok belarri batetik bestera arteko irribarrearekin.

Ugutz, Harribolasetik

Pixka bat luze gelditu zait, i'm zorry.

Kaixo irakurle!

Abenduak 5 den egun honetan nire lehenengo blog "serioa" egitera animatu naiz. Komunikazioaren eta informazioaren oinarriak deritzon ikasgai bati buruzko lana egiten zeharo aspertuta, ziber-espazioan buzeatzen hasi naiz. Blog batzuetan barrena ibili naiz hara eta hona jendeak idazten duena irakurtzen, seguraski ni orain bezala aspertuta daudenean idazten dutenak, eta neurea egitea pentsatu dut.

"Serioa" diot, msn-ko blogean idazten ditudan gauzak nahiko zentzugabekoak eta gainazalekoak direlako. Gainera nire unibertsitateko irakasle den Aitor Zuberogoitiak aholkatu digun moduan, "blog bat egitea guztiz gomendagarria da, etorkizuneko kazetariak izanik, gutxi-gutxika zerbaiti buruz idazten espezializatzen joateko".

Hasieran oso argi nuen ez nuela politikari buruz hitz egingo, edo hobeto esanda, idatziko. Zinemari buruz idatziko nuen orduan, pelikulen kritikak egin. Baina, hainbat ikustea gustatzen zaidan zineari buruz idaztearen ideia albo batera utzita, edozerri buruz idaztea erabaki dut. Ziurtasuna ematen didan nire Harribolas gotorlekutik, munduan ikusten dudana hemen isladatzea erabaki dut. Aspergarria akaso, baina, "beharrezkoa nirean espezializatzeko" ziurrenik.

Harribolasen, Ugutz Falzes