XX.mendeko filosofarik handiena

Beharbada asko ez dira nirekin ados egongo baina... nire ustetan XX. mendeko folosofarik nabarmenena eta onena Mafalda da duda gabe.

Nork ez du entzun noizbait Mafalda handiaren (fisikoki ez noski, ume bat baita) esaldi xelebreren bat, bere filosofadak eta azken finean egia borobilak?

Munduari buruzko hausnarketak egiten ditu, gizarteari buruzkoak... eta gaur engungo mundua eta gizartea nola dagoen ikusita bere esaldi bategaz oso ondo oroitzen naiz:

Paren el mundo, que me quiero bajar.

Audrey, gogoan zaitugu

Pasa den astean, urtarrilaren 20an Audrey Hepburn ek mundua utzi zuela hamairu urte bete ziren. Duela urte pare bate hasi nintzen bere filmeak ikusten eta zeharo maitemindu ninduen. Hogeigarren mendeko aktoresarik onena izan dela esatera ausartzen naiz. Nork ahaztu begi horiek, begirada hori, hobeto esateko, bere elegantzia eta batez ere, bere irribarrea.

Filme ugari egindako aktoresa dugu, beraietatik famatuenak: Breakfast at Tiffany's (Desayuno con Diamantes), Roman Holiday (Vacaciones en Roma), Robin and Mariam, Sabrina, The Nun's Story, Paris: When it Sizzles (Encuentro en Paris)...

1993ko urtarrilaren 20an hil zen Tolochenaz-en, Suitzan Kantzerrak jota 63 urterekin. Baina guk beti gogoratuko dugu horrela:

Moon River, wider than a mile,

I'm crossing you in style some day.

Oh, dream maker, you heart breaker,

wherever you're going I'm going your way.

Two drifters off to see the world.

There's such a lot of world to see.

We're after the same rainbow's end

waiting 'round the bend,

my huckleberry friend,

Moon River and me.

Audrey Hepburn

(1929-1993)

Olerkia III

Gaurkoan ere ezerri buruz idazteko inspirazio faltan urte batzuk atzerago idatzitako olerki bat uzten dizuet hemen goza dezazuen (irakurri dezazuen, gozatzea ez da beharrezkoa). Olerki hau hiruko sorta batekoa da eta sorta honekin nire Ikastolako lehen olerki lehiaketa irabazi nuen (ez da meritu oso handia baina niri ilusioa egiten dit, zer arraio!).

Lagun batek beti esaten dit maitasunari buruz baino ez dudala idazten, zer egingo diot ba, horixe bada nire mundeua gidatzen duena. Batzuetan behintzat bai, ez pentsa beti maitasunean pentsatzen dabilen txoriburu txepela naizenik!

Hemen doa ba maitasunari buruzko olerki bat (dbh 3. mailan idatzitakoa):

Zuganako dodan maitasuna
ez da hitzez
ezta olerkiz deskribatzen;
ez da pentsamenduz
zure mundura irristatzen.

Zuganako dodan maitasuna
ez da kasualitatez
nire baitara kili-kiliz iristen,
ez da itxaroten gelditzen,
bihotzera iristen da,
aske,
txorien antzera.

Zuganako dodan maitasuna,
zu ikusteko dodan
itxaropenak,
nire bihotzaren taupadak,
kolpeak,
kanpoan adierazten dau
zu zarala nire arrazoia,
bizitzeko arrazoia.
Zuganako dodan maitasuna
musus asetuko da.

De vuelta al cole (eta azterketak gainean)

Urtarrilak 9a da jada, gabonak igaro berri eta gu oraindik kristoren ajearekin. Gaur klasera bueltan(jooo...-esango zuen nire lehengusuak).

Gainean ditugu azterketak, oso gainean, bi aste besterik ez dira geratzen eta! Gaur bertan hasi naiz ikasten, pixka bat berandu agian (ezagutzen dut gabonetan ikasten eon den jendea, baita arinago hasi dena ere, horregaitik diot). Nola ikasten zen ere ia ahaztuta izan dut hasieran, selektibitatetik (orain 6 hilabete) libururik hartu gabe... horrela normal! Baina ez pentsa denboraldi luze honetan libururik irakurri ez dudanik ehh, horretarako bai hartu ditut, oso gustura gainera, ez ikasteko liburuak (edo apunteak) ordea.

Planning bat egin dut, non azterketa bakoitza ze egunetan dudan jartzen du. Batez ere azterketak ditudala mentalizatzeko, oraindik nire burua gabon zaharretako festan baitago Aita Noelen txanoarekin. Eta neuronak karibeko irlaren baten eguzkia hartzen. Ea laister itzultzen diren... bien beharra izango dut eta (neuronak ez ditut bakarra moduan kontatzen, talde moduan baizik, ez izan txarrak!).

Hemen uzten dizuet ba gabon zaharretako argazki bat:

Naia eta ni txano ridikulu horrekin (ez naiz oroitzen nori ostu nion ere)

Laburmetraia

Unibertsitatean Ikusentzunezko lengoaia deritzon ikasgai bat dugu eta aurreko urteetan bezala aurten guri tokatu zaigu laburmetrai bat egitea. Buruko min itzela! (nire taldekideentzat niretzat baino gehiago, ni buruko minarekin pairatu behar bainaute)

Pasa den abenduaren 30ean grabatu genuen gure Delayed: segundu bakar batek bizitza alda dezake (hau ez da izenburu definitiboa) filme laburra. Kotxeak, materiala, ordutegi arazoak...eta guztia gahindituta jan eta gero Loiuko aeroportura joan ginen talde laukotea eta aktoreak (lagunak). Hiru ordu eta erdi inguru egon ginen bertan errodatzen (arazoak, toma faltsuak eta abar barne).

Errodajeko taldea: Alex, Vanesa, Audrey, Ugutz (neu), Ane, Matxalen, Aintzina eta Urko (argazkia ateratzen).

Hemendik eskerrak eman nahi dizkiet Alex, Vanesa, Audrey eta Urko nire lehengusuari eskeini diguten laguntzagatik, beraiek gabe ezinezkoa izango baizan proiektu hau aurrera eramatea.

Barkamena ere eskatu nahi diet guztiei, bereziki Ane eta Vanesari nire hasarrakuntza guztien biktima izan dira eta. Honekin ez dut nire burua justifikatu nahi baina urduri edo umore txarrez nagoenean besteekin ordaintzen dut, ez hartu kontutan. Soberan dakizue nolakoa naizen... baina perfekzionista hutsa naiz. Honekin ikasi dut ezin dudala guztia nire eskuetan eduki, gauza batzuk gure eskuetatik at baitagoz, kontrolaezinak dira.

Hau alde batera utzita, laburmetraiaren aurkezpena datorren astelehenean dela jakinarazten dizuet, urtarrilak 9an, goizeko bederatzietatik hamaiketara (beste talde batzuk ere aurkezten dute eta...) kazetaritzako lehenengo mailako euskerazko taldearen klasean.

Hemen uzten dizkizuet laburmetraiko fotograma batzuk: