Aislados

Atzo,. Unibertsitateko hitzaldi batera joan ginen, apirilaren 21 ean estreinatutako Aislados-i buruzkoa zen, David Marqués-en filme berria. Komunikazioko adarreko hainbat ikasle hurreratu ginen hitzaldira, nahiko dibertigarria izan zen, anekdotak, txisteak, filmearen fragmentu batzuk, beraien arteko ika-mikak... ta guzti horren artean filme bat diru gutxirekin eta zegoenarekin nola errodatu zuen azaldu zuten (horri buruzkoa zen hitzaldia).

Adrià Ibizara aspaldiko lagun bat bisitatzera doan kazetari bat da. Bertan, berak eta lagunak, Kiquek aspaldiko kontuetaz eta oraingoetaz solasten dute, lotsa gabe, sekretu gabe, benetako lagunek inor aurrean ez dela hitzegiten duten moduan. Frantses batekin biziko dira honen lehengusuaren etxean hau Australian surf egiten dagoen bitartean. Eskapada bat Ibizara, lagunak, etxe bat, motor bat eta marrazo bat.

Arratsaldean, Bilboko Renoir zine aretoetan paseak zeudela aprobetxatuta, bertara joan ginen ikstera, hitzaldian ikusitako zatiek gugan gogoa piztu zuten eta. Autobusean emozionatuta gindoazen, gure hurrengo laburmetrairako ideiak asmatzen, zineman egongo ziren egileentzako mila galdera airera botatzen...

Bertara heldu eta filmea ikusi genuen, 3.aretoan, ez geunden asko baina geundenok barre algara piloa bota genituen. Irtetzerakoan beraiekin egon ginen pixka batean, baina ezer galdetzen ausartu gabe, bueno, ausartu...ausartzen ginen baina momentu horretan ez zitzaigun ezer okurritzen. Zinetik hurruntzen joan eta gero-eta damutuago sentitzen ginen, zuzendaria eta protagonistak bertan edukita, ezer galdetu ez izanagatik...zer egingo diogu ba!

Hala eta guztiz ere, kanpoan euria zela, autobus barruan ideiak botatzenm hasi eta laburmetrai baterako argumentua bururatu zitzaidan. Partehartzeko gogoak baldin badituzu gurekin kontaktuan jarri: hemen idatzi edo e-mail bat bidali harribolasfilms@hotmail.com era. Diru gutxi eta miniDV kamara batekin filme on bat grabatzeaposible bada, are gehiago laburmetrai bat! Baina horretarako prest egongo litzateken jendea behar dugu!

Filmea ikusteko aukera baldin baduzue, joan ikustera gaur! (beraiek esaten duten moduen beharbada bihar ez da egongo zine aretoetan eta).


PD: Nola esaten zaio gazteleraz usaimenaren zentzua ez duenari? Ahotsa ez duenar,i mudo; entzuten ez duenari, sordo...y el que no huele? Ta erantzunak ez dira limpio, inoloro edo Floren. Jajaja.

El sueño de la razón produce monstruos

Zeuretzat (betirako, orain eta gero)

Forever, now & then

I dreamt of an ocean blue

Under water me and you

Let's not swim to shore

Just float forever more

We could hide behind the sun

Where no one will upset our fun

Let's take off our shoes

And dance away the blues

Was your sweet kiss just a dream

So real the taste of tangerine

You are my best friend

Forever, now and then

Forever, now and then

Forever, now and then

Powered by Castpost

Gaviota

Gaur, betiko moduan balkoira atera naiz. Aurrean futbol zelaia, ondoren etxe batzuk eta pixka bat atzerago itsasoa. Hodeiertza baino hurreago aurkitzen da itsasoaren urdintasuna hausten duen plataforma. Gaur ordea zerua itsasora jaitsi da eta zaila da ikustea. Nabarmentzen da, ordea, burdinezko estruktura bat itsasoaren erdian, behe-lainoaren barrena. Bertara begira jarri naiz gaur ere.

Zenbat aldiz imajinatu dut bertako bizitza, itsasoaren erdian hiri bat, beste mundu bat...
Isabel Coixet en “La vida secreta de la palabras” filmea gogora ekarri dit panoramak. (filme paregabea, ikusi baldin ez baduzue ahalik eta arinen gozatzea aholkatzen dizuet)
Kontua da, nire etxe aurrean beti egon den plataforma eta filmean agertzen denari antz pixka bat hartu dietela. Ta hara non irakurri dudan hau:

2. Enhorabuena por su película, fuimos a verla ayer y nos hizo reflexionar sobre
el lenguaje y la memoria. ¿Dónde está esa plataforma? Observamos que su nombre
coincide con el apellido de la persona a la que la película está dedicada.
Explíquenos el título. Muchas gracias y siga haciéndonos sonreír y llorar sin
movernos de la butaca. Bernabé.
La plataforma se llamaba en realidad Gaviota
y yo lo cambié a Genefke porque ella es la mujer a la que está dedicada la
película, la fundadora del IRCT que es una asociación que se encarga de luchar
contra la tortura en todo el mundo y ayudar a las víctimas de la tortura. La
plataforma en realidad son 3 lugares: una en Belfast, otros planos rodados en
Bilbao y una parte del interior en Navalcarnero. En las películas casi todo es
mentira.

Bilbao ez! Esan diot nire buruari, nire etxe aurreko plataforma da Gaviota, Bermeokoa! Filme paregabe hori nire etxetik 5 milatara errodatu zen ta ni orainarte ohartu gabe...
Zuentzako, nire etxetik ikusi daitekeen bista paregabeetako bat (inbidiaz hil zitezte, ;-) broma da):

Uaahhaa!!!!

Udaberria hasi berria eta UDA heltzeko gogoekin...



Uztailak 14 eta 15ean... Madril eta Bartzelonan...

The Cardigans
New Order
Keane
The Divine Comedy
The Dandy Warhols
Animals
Fatboy Slim
Daft Punk
The Chemical Brothers
Happy Mondays
Massive Attack

...

Boadilla del Monte (MAD)
Montjuïc (BCN)

Uaaaahhhhhaaaaaa!!!!!!!!!

Summercase06

Una furtiva lagrima

Una furtiva lagrima

negli occhi suoi spuntò,

quelle festose giovani

invidiar sembrò.

Che più cercando io vo?

Che più cercando io vo?

M'ama, sì, m'ama, lo vedo, lo vedo!

Un solo istante i palpiti

del suo bel cor sentir!

I miei sospir confondere

per poco ai suoi sospir!

I palpiti, i palpiti sentir,

confondere i miei coi suoi sospir!

Cielo, si può morir...!

Di più non chiedo, non chiedo.

Ah! Cielo, si può, si può morir...!

Di più non chiedo, non chiedo.

Si può morir...

Si può morir d'amor!

Donizetti - L'elisir d'amore

Hitzek esango balute

Hitzek sekretuak ezkutatzen badituzte
Zu barik ezin naizela bizi esaten dizut
Maite zaitudala ezkutatuz.

Hitzek sekretuak ezkutatzen badituzte
Nirekin egoteko esaten dizut
Zu barik bakarrik sentitzen naizela ezkutatuz.

Hitzek sekretuak ezkutatzen badituzte
Nire sekretu txiki bat kontatuko dizut
Atzean isilena esaten dizudala ezkutatuz.

Hitzek sekretuak ezkutatzen badituzte
Isilik geratuko gara
Isiltasunak sekretu guztiak hautsiko ditu eta.
Begietara begiratuko dizut
Eta hitzak, sekretuak isildu egingo dira.

You make me sick!

“Profundoek” buruko mira eragiten didate. Sakonek, hobeto esanda. Pertsona bat ezin daiteke sakona izan momenturo. Ikus Dawson’s Creek. Mutil honek nire onetik ateratzen nau. Hain da zaila bere mundua, konplikatua, sakona... Ajjjjj!!! Eta hau fikzioan ezik errealitatean ere aurkitzen da maiz.

Honekin ez ditut ignorantzia eta gainazalkeria defenditu nahi. Gauza bien arteko oreka defenditzen dut nik. Beti ezin izan daiteke bat serioa, sakona, interesgarria, intelektuala, edota ezjakina, kezkagabea...

Beharrezkoa da zuzentasunaren barruan pixka bat inkoherentea izatea, burua galtzea. Ordena apurtzea. Horrela izan ezean Hotel Palmeras- en amaitzeko arriskua ikaragarria izango litzateke.

PS: Hotel Palmeras Bermeoko ospitale psikiatrikoa aipatzeko erabiltzen dugun eufemismoa da.

Chocolaterie

Atzo Bilbora joan nintzen lagun batekin Soziologiako lanerako irudi batzuk grabatzeko asmotan. Elkano kaletik, Gran Via-tik, Ertzilatik... Bilboko alde zaharrera heldu arte. Ezer gutxi grabatu genuen, egia esateko ezer ez. Dendarik denda ibili ginen, ikusten, eta baita erosten ere.
Bidebarrieta kaleko denda baten barruan geunden, dendatik irten eta aurrez aurre ireki berri duten dendari ume bat globo bati bezala begira jarri nintzen. Begiak ireki-irekita. Aurrean zer eta Chocolaterie bat. Mmmmhh. Izena Alma de cacao. Zein izen originala, polita eta gozoa.

Erakusleihoari itsatsita geratu nintzen. Txokolateari begira. Denda txikia zen, polita, minimalista... Mmmmmhh.!!! Txokolatea!!!

Chocolat filmeko irudia etorri zitzaidan segituan burura eta desioz urtu nintzen. Erakusleihoaren aurrean. Bidebarrieta kalean. Juliette Binoche txokolatea prestatzen, herritar guztiak konkistatzen gutxi-gutxika txokolateaz.

Barkatu idazten ez jarraitzea baina urtzen ari naiz, txokolatea jatera noa!

Alma de Cacao

Chocolat

Transamerica

TRANSAMERICA

Bree emakume transexual bat da. Stanely moduan jaio zen, genetikoki, biologikoki gizonezko. Emakume bihurtzeko azken pausua emateko Kaliforniara joan behar da baina orduan pentsaezina egiten zitzaion zerbait gertatzen zaio. 17 urteko seme bat duela ohartzen da; unibertsitatean, oraindik Stanely zenean lesbiana batekin izandako gau ero baten fruitu den Toby.
Bree New York-era joan behar da bere semea askatzera hango poliziak atxilotuta baitu kokainarekin ibiltzeagatik. Toby-k gaztaro zaila izan du eta horren ondorioz bere burua prostituitzen eta droga munduan sartuta amaitu du.
Filme honetan, beste filme askotan bezala AEB-k punta batetik bestera zeharkatzen dute protagonistan auto deskapotable batean. Bidai horretan, Bree-k eta Toby-k hainbat gauza deskubrituko dituzte. Elkar ezagutuko dira eta bidai honek biei bizitza aldatuko die.
Transamerica barregarria, sentibera eta EEBBetako filme bat izateko nahiko modernoa dela esatea besterik ez dago.
Duncan Tucker-en lehen luzea den filme honetan Felicity Huffman (Mujeres Desesperadas) eta Kevin Zegers (Air Bud) gazteak izugarrizko interpretazio lana egiten dute, eta pertsonalki aurrerago esan nuen moduan Oscarra Felicity-k irabazi beharko zuen.Beste barik, filme hau ikustea gomendatzen dizuet.

Kolisioa

09.58

Korridoretik oinez noa, erdi erditik, pausu zuzen eta erabakiaz. Klasetik inori ezer esan gabe irten naiz, nora nindoan galdetu didatenean ezentzunarena egin eta nire bidea jarraitu dut.
Eskailerak jaitsi... eta telebista platoa. Ilun. Inoren arrastorik ere ez. Atea zabalik.

Arnasa sakon hartu eta barrurantz abiatu naiz. Ez dut argia pizten asmatu. Zorua, iluntasunarekin argitu egiten diren izar horiekin bidea markatuta dago. Bigarren atea ere irekita, eta argitxoak barrurako bidean. Zein ironikoa, itsasgizonak zeruko izarrengatik gidatu izan dira denbora luzez, ta ni ,aldiz, lurrean dauden izarrengatik gidatzen ari naiz. Platoaren erdia denaren ustezko

tokian amaitu dira izartxoak. Bertan izar handi bat. Berdea (ta ni txikitatik izarrak horiz margotzen...).

Isiltasuna da nagusi. Eta bapatean klak klak klak, foko guztiak piztu dira, argitasun ugari dago eta begiak besoaz estali ditut bakartasunaren iluntasuna eta milaka watioren argi indarrak itsutu bainau. Kontrolean norbait dago, baina ezin daiteke ezer ikusi.

Albo batean, mahai gainean paper bat eta gorbata beltz bat ikusi ditut. Paperean: “Estali itzazu begiak gorbatarekin, eta iluntasunean ezagutuko nauzu. Lasai, nik gidatuko zaitut eta. Ez dizut hitzik esango, ezin izango duzu gorbata begietatik kendu. Nire ahotsa entzuteko eta ni ikusteko aski denbora izango duzu beranduago...”

Paperean dakarrena egin dut (zer erremedio!) eta iluntasunean murgildu naiz.

Musika.

Esku bat nirea oratzen sentitu dut, esku leuna, eta nirea baino txikiagoa. Bere arnasa sentitzen dut, nire aurrez aurre dago. Isiltasuna, musika soilik. “Zein da zure izena?” galdetu diot. Ez du erantzun. Musika. “Sshhh” xamur bat entzun dut. Eskuak elkar korapilatuta. Musika. Beste eskua gorbata begietatik kentzera eraman dut baina bere beste eskuak oratu nau. Nire aurpegia laztandu du. Musika. Bere kolonia usaina sudurretik sartu zait. Gozoa. Freskoa. Eskua bere aurpegira hurreratu eta laztandu egin dut, eskuak bezain leuna. Bere aurpegi guztia nire atzamarrekin ukitu dut, forma bilatzen egongo banintz bezala. Musika. Bere ezpainetara heldu naiz. Bustiak daude, nire atzamarrak musukatu ditu. Suabe, leun. Beste eskua berearekin batera nire ezpainetara eraman dut. Bere atzamarrak musukatu ditut. Suabe, leun. Musika. Arnasa. Bere ezpainetatik eskua jaisten joan naiz. Kokotsa. Iduna. Beste eskua bere lepoan jarri dut. Niregana hurreratu dut. Musika. Idunetik eskua bularrerantz jaisten hasi naiz. Bere bihotz taupadak sentitzen ditut. Tum-tum, tum-tum. Arinago. Arnasa ere arinago hartzen du, nire aurpegian sentitzen dut. Nire eskua beherago. Musika. Bularra laztandu diot. Orduan bera nire besoetatik askatu eta atzerantz pausu bat eman du. Gure arteko isiltasuna hautsi dut esanez: “Ezin dut zurekin hitz egin, zure ahotsa entzun, zu ikusi. Baina ez duzu zu ukitzeaz ezer esan...” Berriro hurreratu da, nire eskua bere bularrean jarri du. Laztandu egin dut. Musika. Nik bere eskua nire bihotzean jarri dut. Biak batera doaz, sinkronizatu egin dira. Tum-tum, tum-tum, tum-tum... Musika. Gure arnasak elkarrengandik hurbilago. Gorputzak elkartuago. Korapilatuta. Musika. Hurbilago. Hurbilago. Eta azkenik, musua. Xamurra. Hezea. Gozoa.

Musika amaitu da. Bera nigandik askatu egin da. Urruntzen sentitu dut. Gorbata begietatik kendu dut. Lepoz korrika ikusi dut segundo bat baino gutxiago. Argiak itzali dira. Iluntasuna. Bakardadea. Isiltasuna.

Lagunak ginen (jada ez direnentzat)

A long time ago, we used to be friends

But I haven't thought of you lately at all

If ever again, a greeting I send to you,

Short and sweet to the soul is all I intend

Powered by Castpost

Hirugarren mezua

Ez nuen erantzun e-mailik jaso. 7 egun igaro ziren eta ez nuen bere erantzunik jaso.


Batzuetan egiten dudan moduan, lagunekin joan nintzen fakultateko kafetegira zerbait jatera eta bertan egotera. Pira egitera bai, pira egitera. Ogitartekoa ordaindu eta gero barran zain nengoen, solasaldian. Kafetegia topeetararte, jendez gainezka.


Bitartean nik ikusi gabe, neska bat kamareroari belarrira zerbait esaten eta paper bat ematen.


“Cincuentayochooooo!!!” “Es el mío” erantzun nuen nik eta bakoitzak berea hartuta mahai baterantz abiatu ginen. Guztiak eserita, solasten, txantxetan eta barrezka, ogitartekoari haginka egiten nindoala paper bat sentitu nuen nire haginekin talka egiten. Ogitartekoa barruan doan poltsa uste nuelakoan apartatzera nindoala koadernoko paper tolestu bat ikusi nuen. Eta barruan hauxe:

“ Nik badakit zu nor zaren, baten baino gehiagotan metro bat eskasera izan
zaitut eta ezin izan zaitut ukitu, besarkatu, musukatu.
Pixka bat ezagutzen
zaitut baina zutaz gehiago jakin nahi dut. Badakit berdea gustuko duzula, bero
egiten duenean euriaren usaina, bidaiatzen galtzea...
Eta hau niretzako jolas
soil bat baino gehiago da, zu konkistatzeko modua da, zure pentsamenduak
lapurtzeko modua.Ezagutu nahi banauzu bihar goizeko hamarretan telebista platoan
egongo naiz, bakarrik etorri, atea irekita egongo da.”

short poem

Turn OFF the LighT and switch ON my heart.

Close your EYES and ignite my DESIRE.

(failed) Doppelgänger

Asteartea zen. Udaberria helduta. Astearte guztietan bezala akademiarantz nindoan. Kalea jendez beterik zegoen, hara eta hona. Bilboko Gran Via jendez beterik.

Musika entzuten aurikularretatik, oinez musikak markatzen zidan erritmoa jarraitzen. Jende artean, bakoitza bere munduan. Aurrera begira, ezer ikusi gabe. Gora begira. Behera begira. Eta bapatean norbaitekin topo egin nuen. Karpeta lurrera jausi zen, biok makurtu ginen batzera eta bista altxatu nuenean...

Nirekin aurkitu nintzen.



1987ko urriaren 4 hartan ez zen ume bakarra irten amaren sabeletik.